Oczami Wyobraźni

Evangelion_Ona

6 lipca 2000
15.25

Pamiętniku, piszę w moim pokoju, pogrążonym w półmroku, oklejonym reprodukcjami Gustava Klimta i plakatami Marleny Dietrich. Ona patrzy na mnie tym swoim rozmarzonym, wyniosłym wzrokiem, jak gryzmolę na białej kartce, na której odbijają się promienie słońca, przenikajac z trudem przez szpary w żaluzjach

Jest upał, upał męczący, suchy. Słyszę telewizor grający w drugim pokoju, dociera też do mnie dziecinny głos siostry, która podśpiewuje motyw z jakiejś kreskówki, na zewnątrz beztrosko wydziera się świerszcz, ale w domu panuje cisza i spokój. Wydaje się, ze wszytsko przykrywa i chroni klosz z cienkiego szkła, a upał spowalnia swym ciężarem wszelkie ruchy; we wnątrz nie jestem jednak spokojna. Czuję, jakby jakaś mysz wgryzała się w moją duszę, jednak tak delikatnie, że staje się to niemal przyjemne. Nie czuję się źle, ale nie czuje się dobrze, niepokojące jest to, że w ogóle "nie czuję się". Potrafie się jednak odnaleźć. Wysarczy bowiem, że podniosę wzrok i skrzyżuję go z odbiciem w lustrze, a ogarnia mnie spokój i błogie szczęście.

Podziwiam sie przed lustrem i wpadam w zachwyt nad swym ciałem, które coraz bardziej się zaokrągla, nad coraz zgrabniejszą figure, nad piersiami, które coraz wyraźniej sterczą bod bluzką i poruszają się lekko przy każdym korku. Kiedy byłam mała, moja matka przyzwyczajała mnie do widoku kobiecego ciała, bez skrępowania chodziła nago po domu, dlatego też kształty dorosłej kobiety nie są dla mnie czymś nowym. Tylko włosy, niczym leśny gąszcz, skrywając mój Sekret i zasłaniają go przed wzrokiem. Wielokrotnie, patrząc na swe odbicie w lustrze wsuwam tam delikatnie palce i patrze sobie w oczy, czuję miłość i podziw dla samej siebie. Rozkosz obserwowania swojego ciała jest tak wielka i tak silna, że natychmiast staje się rozkoszą fizyczną, nadchodzi wraz z pierwszym muśnięciem, a kończy się żarem i dreszczami, które trwają przez kilka chwil. Potem przychodzi zawstydzenie. W przeciwieństwie do Alessandry, nigdy nie popuszczam wodzów fanazji, gdy się dotykam. Jakiś czas temu zwierzyłam mi się, że też się dotyka, i pewiedziała, że w takich momentach - niemal zadajac sobie ból- lubi wyobrażać sobie, że jakiś mężczyzna ją gwałci. Byłam zszokowana, bo mnie wystarczy patrzeć na siebie, by się podniecić. Spytała, czy ja też się dotykam, ale powiedziałam jej, że nie. W żadnym wypadku nie chcę burzyć tego świata otulonego tajemnicą, jaki sobie stworzyłam. To jest mój świat, którego jedynymi mieszkańcami są moje ciało i lustro, a twierdząca odpowiedź na jej pytanie oznaczałaby zdradę tego świata

Jedyną rzeczą, która wprawia mnie w dobre samopoczucie, jest ten wizerunek, który podziwiam i kocham; cała reszta jest obłudą. Obłudne są moje przyjaźnie, nawiązane przez przypadek i nacechowane miernością, a na dodatek tak płytkie... Obłudne są pocałunki, które nieśmiało darowałam kilu chłopakom z mojej szkoły. Gdy tylko dotykam ich ust o czuję niepewnie wślizgujące się jezyki, ogarnia mnie wstręt i mam ochotę uciec ja najdalej. Obłudny jest ten dom, tak niepasującym do mojego aktualnego stanu ducha. Chciałabym, by nagle wszystkie obrazy spadły ze ścian, by przed okna wdarł sie lodowaty, porażajacy chłód, by wycie psów zastąpiło granie świerszczy.

Pragnę miłoścu, pamiętniku. Chciałabym poczuć, jak moje serce topnieje, chciałabym zobacztć, jak kruszą się stalaktyty mojego lodu i pogrążyć się w rzece namiętności i piękna[/i]

~ddm

Mod-Vivien

Hmmm..
Myślę...
Bodobało mi się.
Inne. Orginalne. A poza tym - opamiętnik - duży plus.
Z checią poczytam inne inności Wink